Skąd pomysł na taką nazwę? Do tego rodzaju sztuki zalicza się wytwory artystyczne stworzone przede wszystkim przez amatorów, samouków, a także osoby niepełnosprawne umysłowo, lub z problemami psychicznymi. Taki rodzaj sztuki pojawił się pod koniec XIX wieku we Francji. Zyskał on popularność ponieważ sztuka ta była prosta i różniła się od technik, wykorzystywanych przez europejskich artystów. Profesjonaliści szczególnie surrealiści, zaczęli czerpać z pomysłów amatorów oraz chorych umysłowo.
Do głównych tematów obrazów prymitywizmu zalicza się magiczny i fantastyczny świat, w których znajdują się pewne symbole i detale, którym przypisuje się dużą wagę w dopracowaniu ich. W roku 1884 w Paryżu założono „Salon Artystów Niezależnych”. Było to centrum, promujące sztukę naiwną.
Za najbardziej popularnych przedstawicieli tego kierunku w malarstwie w Polsce uważa się Nikifora Krynickiego, Karola Kostura oraz Teofila Ociepka.
Zaś pierwszym, a zarazem największym malarzem naiwnym, był Francuz Henri Rousseau. Jego obrazy najczęściej przedstawiają dżunglę w lekko zgeometryzowanym stylu, a pośród niej zobaczyć można symboliczne zwierzęta np. rajskie ptaki, węże.
Cechę szczególną sztuki naiwnej można nazwać jednym określeniem tzw. naiwny realizm, który zawiera w sobie kilka elementów:
- Po pierwsze brak zdecydowanych relacji przestrzennych na obrazie,
- po drugie przedstawianie przedmiotów, osób nie związanych ze sobą jednością sytuacji, a także żywe kolory i grube kontury.
Nikifor Krynicki to przydomek jaki przypisuje się urodzonemu w Krynicy Epifaniuszowi Drowniakowi. Żył on w latach 1895 -1968. Był on pierwszym polskim przedstawicielem prymitywizmu. Jako artysta – samouk, zaliczany jest do grona najwybitniejszych na świecie malarzy naiwnych. Sam twórca nie używał imienia ani nazwiska, mówił o sobie Nikifor oraz tak podpisywał się na obrazach.