Szczególnie cenią go ci, którzy podróże traktują jako pasję i sposób poznawania życia w różnych częściach świata. Jest on legenda polskiego i światowego reportażu. Podróżował i opisywał wszystko co wydawało mu się istotne. Robił to po mistrzowsku. Jego największą miłością była bez wątpienia Afryka- jej poświęcił najwięcej miejsca w swoich książkach.
Jego debiutem literackim w 1962 roku był “Busz po polsku” – cykl reportaży z kraju. Daje mu to przepustkę do tego aby zostać członkiem PAP-u i rozpocząć wyprawy. Efektem tej podróży są “Czarne gwiazdy” oraz “Gdyby cała Afryka”. Niedługo potem wyrusza w podróż po południowych republikach ZSRR, a po podróży pisze “Kirgiz schodzi z konia” (1968).
Jeszcze w tym samym roku wyrusza na 5 lat do Ameryki Południowej. Pełni on tam funkcję stałego korespondenta w Chile, Brazylii i Meksyku. Widząc liczne krwawe zamieszki, ma inspirację do napisania kolejnego cyklu reportaży czyli “Chrystus z karabinem na ramieniu” (1975) i “Wojna futbolowa” (1978). Następnie poznaje on kraj jakim jest Angola, co opisuje w książce “Jeszcze jeden dzień życia” (1976).
Szczególnie ważne w jego twórczości są “Cesarz” (1978) i “Szachinszach” (1982) . w nich Kapuściński zaskakuje sposobem przedstawienia reportażu, łącząc go z powieścią. Wysoki poziom „ Cesarza” odzwierciedlony jest w blisko 30 przekładach językowych oraz adaptacji teatralnej. Lata 80. XX wieku to okres kiedy Kapuściński z reportera staje się publicystą i pisarzem. Wydaje zbiór wierszy Pt. “Notes” (1986) oraz aforyzmów Pt. “Lapidarium” (1990).
Jedną z jego ostatnich podróży był wyjazd do ZSRR, czego efektem w 1993 roku jest “Imperium” oraz ponowny wyjazd do Afryki – tutaj pisze “Heban” (1998). Kolejno ukazują się jeszcze „Lapidarium IV i V, a w 2003 „Autoportret reportera”. Rok później „Podróże z Herodotem” zaś w 2006 tomiki wierszy „Prawa natury” oraz „Ten inny”.