Nuta jest graficzną formą zapisu dźwięku i ściśle określa jego parametry. Zapis nutowy, jaki znamy dziś, powstał na przełomie siedemnastego i osiemnastego wieku. Od tego czasu ulegał bardzo niewielkim modyfikacjom i można śmiało przyjąć, że od ponad trzech wieków pozostaje właściwie niezmieniony.
Czytając stare zapisy na pięciolini można natknąć się na różnice w znaczeniu np.: kropki, jednak dla dobrego muzyka nie jest to przeszkodą. Można to porównać do próby odczytania dzieł literackich w starym języku. Pierwsze formy notacji muzycznej były graficznym odzwierciedleniem ruchu rąk człowieka, który kierował śpiewającymi. Tę formę określa się mianem cheironomicznej (nazwa pochodzi z języka greckiego). Była ona bardzo nieprecyzyjna, ponieważ w żaden sposób nie określała długości trwania dźwięków, jak ma to miejsce w naszych współczesnych nutach na pianino.
Około roku tysięcznego pojawiła się inna forma- notacja diastematyczna, która była nieco bardziej zaawansowana i wskazywała czas trwania poszczególnych dźwięków. To właśnie z niej wywodzi się współczesna notacja.
Graficzny zapis dźwięków różni się w przypadku gitary, gdzie na tubulaturze (lub diagramach akordu) określa się progi poszczególnych strun. W przypadku gitary można również stosować zwykły zapis nutowy, jak np.: w nutach na pianino, jednak taka forma nadaje się wyłącznie dla wprawionych i biegłych w czytaniu muzyków. Nuty na pianino są rozłożone na pięciolini, a każdy zapis zaczyna się od klucza. Klucz wiolinowy stosuje się do prawej ręki, natomiast dla lewej ręki przeznaczony jest klucz basowy. Podstawą nuty jest główka, której położenie określa dokładnie wysokość dźwięku. O jego długości decyduje jej wypełnienie- jeżeli nuta pozostaje pusta, wówczas mamy do czynienia z całą nutą, lub półnutą.
W przypadku innych wartości główka jest wypełniona. Niektóre z nich mają również ogonki, chorągiewki i daszki, w zależności od wartości danej nuty, co wyznacza tzw. dwójkowy podział wartości rytmicznych. Ale same klucze i nuty to nie wszystko. Istnieje jeszcze szereg innych znaków, które decydują o brzmieniu całej melodii, lub poszczególnych akordów. Kiedy przejrzymy zapis nut na pianino, zobaczymy również wprowadzone jednostki metryczne, oznaczenia tempa, dynamiki, artykulacji, fazowania, pauzy, powtórzenia i znaki chromatyczne. Wszystkie razem tworzą unikalny język, który odczytać mogą jedynie wprawieni pianiści. Niektóre nuty na pianino są tak skomplikowane, że potrafią je zagrać wyłącznie najznakomitsi muzycy świata.